بازگشت
چندپارچه شعر اززنده ياد ابراهيم كوهي لشكري
ارسالي بصيردهزاد ارسالي بصيردهزاد

                        دريا

 

بيا بنگر تو شور و رقص سرمــــستانه  دريا      

 مگر از مي شده پرســـــــاغرو پيمانه دريا

 

بمثل اژدها سرمست وچون توفان شد سركش 

طلاطـــم هــاي بي آرام و بــــــيباكــانــه دريا

 

نميدانم چه طوفان بود اشب در دل ديوانه دريا 

 كه ميايد بگوشم نعره مــــــــــــــــستانه دريا

 

كجا پيمانه مي مينمايد ميگــــــــــــــساران را

چنين ديوانه وسر مـــــــــــست با پيمانه دريا

 

مثال اشتر وحشي شده مـــست كف اندر لب

 نگه  كن بيقراري هاي بـــــــــــــيتابانه دريا

 

ير شب تا سحر بر جويباران قصه ها دارد

 بكن گوش اززبان آبـــــشار افــــسانه دريا

 

ز نور و پرتو مه يك قلم ساحل چراغان شد

چه خوش آيينه بندان گشته امشب خانه دريا

 

همي بيخود روان باشد مرامش بي نشان باشد

چه ميجويد نمــــيدانم دل ديــــــــــوانه دريا

 

نمــيدانم چه مـــيگويد بگوش شــاخ نــيلوفر

 كه سر را خم نموده در كنار شــــانه دريا

 

ميان خود گهر دارد يه ريگ خويش زر دارد

هزاران گنـــج پنهانــست در ويــرانه دريا

 

هميشه كشتزار ما ز فيض اش تازگي دارد

ادا بايد نـــمود هر دم ز دل شــكرانه دريا

 

زه بيم نعره آن زهره كوه آب ميــــــگردد

اگـــر گــردد دچار هيــبت حصمانه دريا

 

چو آزادي پسندان زير بار كـــــس نميآيد

تغــيري نيـــست در رفــتار آزادانه دريا

 

نماي آب صاف و نيلگونش بر چه ميماند

تو گوئي اسمان جا كرده در كاشانه دريا

 

دلم الفت گرفته در هواي دلكش ســاحل

نميــخواهم شــوم يك لحـظه  بيگانه دريا 

 

شناي ماهيان دارد پايش خوش تماشايي

كه جوقه جوقه ميرقصند اندر لانه دريا

 

تو لطف ابر را بنگر چه مشتاقانه ميسازد

تمام هست و بود خويش را نذرانه دريا

 

ميان آب سوز چلچراغ اخـــتران شـــــبها

دلم را ميكـــشاند تا شـــوم ـــــپروانه دريا

گهي كف ميزند با هم گهي ميرقصد امواجش

فزوده رنگ و رونق با سرو سامانه دريا

 

 ندارد چون دل (كوهي) قرار و صبر و آرامي

 نظر كن بر شــتاب تـــند و بي صـــبرانه دريا   

 

 

 

 

                         داغ حسرت

 

عشق زد  آتش به قلبم جــسم و جانم را بسوخت

شعله يي برخاست از وي استخوانم را بسوخت

 

شوخي چــشمان مســتش زد بچــشم من شــرار      

عقل وهوش و طاقت و تاب و توان من بسوخت

 

خاســـتم تا شــكوه از جورو فراقــش ســر كنم 

زاتش خويــش هــم بترسيدم زبــانم را بسوخت

 

خواب ديدم ميـــكند گـــــرمي بمــن آن تــند خو

چون شــــدم بيدار آتش خان و مالم را بسوخت

 

در گلــــستان جمــــالـــش آشــــياني داشـــــتم

برق رخســـارش درخشــيد آشيانم را بسوخت

 

عمر در سوداي وصلـــش يك قلم با غم گذشت

آتــــش هجران همه روح و روانم را بسوخت

 

دوش از شــوق لب لعلـــش زه روي بيـخودي

بوســــه بر آتـــش زدم آتــش لبانم را بسوخت

 

زندگي ((كوهي)) گذشت و آرزو حاصل نشد

داغ حــــسرت آرزو و آرمـــانم را بســوخت

 

 

 

 

 

 

 

              شكوه

 

مردم به انتــــظار تو اي جـــــان نيامدي

سوزانديم به آتش هجــــــران نيـــــامدي

 

افتـــاده ام به بســـتر مرگ  اي گل اميد

مــــيرم ز درد٫ در پي درمــــان نيامدي

 

گفتــــي كه ميرســـم ز پي چــاره دلت

گشــــتي ز گفتـه از چه پشـيمان نيامدي

 

دل را براي آمدنت فــــرش كــــرده ام

در خانه دل اي شـــه خوبان نــــيامدي

 

گرديده ام مريض زغم  ودردو دوريت

بهر مريض خويـــش، به پرسان نيامدي

 

در آرزوي آمدنــــت جان به لب رسيد

كردي مرا تو زاز و پريــــشان نيامدي

 

دل سالها ز دوري تو درد و غم كشيد

بهر تســـــلي دل حــــيران نيـــــامدي

 

يك عمر انتظار تو ((كوهي)) بجان كشيد

آخر رســـيد عمــــــر به پايـــان نـيامدي

 

 

 

 

                   من و دل

 

دوش در بين من و دل صحبت از روي تو بود

هر چه ميگفتم وصف روي نـــــــيكوي تو بود

 

شب گذشــــت و ناتمام افـــسانه مويت بمــــاند

قصــــه دور و دراز از تار گيــــسوي تو بود

 

آنچه از طوبي و از بستان جنـــت گفتــــه اند

وصــف ياقوت لــــبان و قد دلجــــوي تو بود

 

آن بهـــــشتي را كه ميگويند باشـــــد بي مثال

از براي عاشــــقان اندرســـر كـــوي تو بود

 

ديده آئـــــــــينه اســــكندري و جــــام جــــم

هر يكي حيران ســــحر چشم جادوي تو بود

 

در گلســـتان ناله و بيتــــابي بلبل ز چيست ؟

بــــيقرار و بيخود و ديــــــوانه بوي تو بود

 

از كتاب عشق شـــــعري را نمودند انتخاب

مطــــلع بالا بلندش بيــــت ابروي تـــو بود

 

پرتو برق رخــــت را ديد در صـــبح بهار

هر ســـــحر باد صــبا اندر تكاپوي تو بود

 

عاشـــقان را جز وصـــال يار نبـود آرزو

آرزوي اين دل بيـــــچاره هم سوي تو بود

 

كشته تيغ جفايت گشت (( كوهي )) چاره چيست

دايما عاشق كشـــي از شــــيوه خوي تو بود

 

 

 

 

احوال جانان

 

كو رفــــــيقي تا به من احـــــوال جانان آورد

بهر جـــــسم نـــيم جانم آب حــــــــيوان آورد

 

از مروت شــــاد سازد خاطـــــر افسرده اش

بلبل بشـــــكسته پررا در گلســــــــــتان آورد

 

بر سربالـــــين مجـــنون مريــــض جان بلب

دست لــــيلي را گرفــــته در بـــــيابان آورد

 

بهــــر درد چشم اين عمــري كشـــيده انتظار

خاك كـــــــوي يار را از بهر درمـــان آورد

 

نايد آواز نســــــوز نـــــاله ام در گــــوش او

از براي من نــــــئ را از نيــــــــستان آورد

 

از صـــــبا دارم تمــــنا تا ز خـــاك راه يــار

از براي كــــوري چشـــم رقيــــــــبان آورد

 

عشق را يا رب چه تاثيري بود كز شهر مصر

بوي يوسف در مشــــــام پير كنــــعان آورد

 

يا مســــيحا گو كه بهر مرده ي بخشي حيات

گــــر تواند دارويي بر درد هـــجران آورد

 

يارب از جميــعت حســنش نگردد موي كم

شانه چون از زلفـــش، احوال پريشان آورد

 

كز فلك خواهد كه ((كوهي)) را كند دور از وطن

گـــــو كه كوچ و بار آن در شـــــهر خوبان آورد

 

 

               

 

 

                 بـــاده

 

باده ئي كو تا كه پاك از هوش بيـــــهوشم كند

بي سر و سامانه و و سرمست و مدهوشم كند

 

تا روم از خويش گردم غرق در بحر فنـــــــا

خاطرات تلخ هـــــستي را فـــراموشم كـــنــد

 

التـــجا دارم كـــه از زر حـــلقه پـــير مــغان

چون غـــلامان در ميـــخانه در گوشـــم كــند

 

شـور عشـقي را كه بر پا گشته انـدر قـلب من

مــرگ نـــتواند كه هم يك  لحـظه خاموشم كند

 

زندگـــي  بار گـــران افگــــنده اندر شــانه ام

از اجل خواهم كه دور اين بار ازدوشــــم كند

 

گل برسم تربـــتم را پاي  گلبـــن جا دهــــــيد

تا چــراغ شـــاخه گـــل نذر آغوشـــم كــــند

 

لطف كن ســاقي دو سه جـام شــراب آتشين

سردي دل را زدايد گــر و در جوشــم كـند

 

خـــواب غفــلت زندگـانـي مــرا بـربـاد داد

كيست تا بــيدارم از اين خواب خرگوشم كند

 

داده اي برباد «كوهي» فرصت عمـر عزيز

ياد آن هر لحظه ، غمگين و سيه پوشــم كند

 

 

 

 

 

 

 

               تمنـــــا

 

 

بيـــا ساقي بده جـــامي  ز خود بيگانه ام گـــردان

ز تكــــليف خرد ســـازم رها ديــوانــه ام گـردان

 

خمارم گشــت جـانـا يك نــگاه لطــف آمــــــيزي

ز يك نيم نــگه سر مست از پيمــانه ام گــــــدان

 

اگـــر در حلقه مســـتان مرا لايـــق نمي بيـــني

ولي پــــير مغــــان جاروكش ميخانه ام گــردان

 

مرا ذوق فــــنا هردم بسـوي خويـــش ميـخواهد

از اين سامان هستي بي ســر و سامانه ام گردان

 

بـــيا اين خـــاطر آزاد مـــن از خـــانه هــم دارد

خدا را اي جنون زين بعد دور از خانه ام گردان

 

تماشاي جـــمال گلرخان خـــوش عالــــمي دارد

ز دســتم گـــير اي دل خــادم بتــــخانه ام گردان

 

خـــــرابي در قبــــال خود هــــمي  آبادي دارد

كه تا آبــاد گــردم ار بــنا  ويرانـــه ام گـــردان

 

بيا اي عشق ز ذوق ســوخـــتن دار دلـم هر دم

بدور شمـــع روي يار چون پروانه ام گـــردان

 

شده عمري كه بار رنج دوري اش كشم بر دوش

بيا اي مرگ دور اين بار را از شـــانه ام گردان

 

اگر اي چـــرخ سـرگرداني «كوهي» هميخواهي

تمـــنا ميكــنم دور ســر جـانــانــه ام گــــــــردان

 

 


June 17th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان